Uh! Europë, ti kurva e motit, 

qi i rae mohit besës e Zotit,

po, a ky $\hat a$ sheji i qytetnisë:

me d\'a tokën e Shqipnisë

për me mbajtë këlyshët e Rusisë?

Po, ti a kështu sot na i përligje

njata burra, qi m' këto brigje

për ty vehten e b\'ane flie

kur ti heshtëshe prej ligështie ?

Ti, qi i kalle flakën diellit

e i shestove rrathët e qiellit,

Ti, prej eshtënsh t't' ngratë Shqiptarëve,

qi b\'anë dekën për dh\'a t' Parëve,

b\'an sot t' bijnë fatosa t' ri,

t' cilt nji troe t' kësajë Shqipnie

mos t' ia lanë Shkjaut n' dorë me i r\'a

krejt në gjak nji herë pa e l\'a !

Lum, oj Zana e Velecikut,

qi m' ia lëshon ti namët anmikut,

qi m' i uron djelmtë e Malsisë,

qi m' ia kjanë hallin Shqipnisë ;

kësaj Shqipni e cila motit,

n' z\'a kah pushka e besa e Zotit,

pat kenë cmue prej fisesh t' tana

kah bjen dielli e kah merr hana !

Por, sado qi poshtë ka r\'a

sot me sot e rrin tue kj\'a 

n' pluhun t' tokës, prej njërëzve sh\'a,

prap, oj Zanë, shkëndia e burrnisë

nuk \'a' shkimbë n' male t' Shqipnisë,

qi, man\'a, edhe n' këto kohë t' reja

ka 'i herë ndezet flakë si rr'feja